تاریخچه کفش و مراحل پیشرفت صنعت کفش

خرید یک جفت کفش جدید همیشه ما انسان ها رو هیجان زده می کند. در نظر گرفتن ظرافت کفش و طرح و رنگ های مختلف برای ست کردن آن با لباس های ما همیشه جذاب است. اما در هنگام خرید کفش تا به حال به این نکته توجه کردید که تاریخچه کفش از آغاز بشریت چه بوده؟ حتما در جا کفشی شما چندین مدل کفش وجود دارد اما شاید بد نباشد تا اطلاعات خود را در مورد تاریخچه این کالای جدا ناپذیر زندگی بیشتر بدانید حتما تعجب خواهید کرد.

------------------------------------------------------------------------------------------

آغاز تمدن و استفاده از کفش برای مقابله با سرما 

به گفته اریک ترینکاوس، مورخ آمریکایی، اولین کفش ها 26000 تا 30000 سال پیش در اوراسیا غربی پدیدار شدند. او اسکلت‌های انسان‌های دوران پارینه سنگی میانی و انتهایی را با تمرکز بر انگشتان کوچک پا مطالعه کرد دوران پارینه سنگی همان عصر حجر است که انسان ها غارنشین بودند در این تحقیق مشخص شد که استخوان های انگشت پا ها به تدریج ضعیف‌تر و ضعیف‌تر شدند. شکل پا نیز شروع به تغییر کرده است. این تغییرات احتمالاً به دلیل تنگی کفش بوده است. دیرینه شناسان ادعا می کنند که اولین کفش تمدن های بدوی که در آب و هوای سرد زندگی می کردند از پوست حیوانات وحشی ساخته شده بود که برای پوشاندن پاها با علف های خشک داخل آن استفاده می شد.

------------------------------------------------------------------------------------------ 

شناسایی تمدن ها با استفاده از مدل کفش

در مصر باستان و نقاط مرکزی ایران، پاها باید از ماسه داغ محافظت می شد تا سرما، بنابراین تمرکز اصلی روی کف کفش های ساخته شده بود. از پاپیروس یا برگ های نخل برای کفی کفش استفاده می کردند. در دنیای امروز به این مدل کفش ها در اصطلاح صندل گفته می شود چون صندل نیز تمرکز بیشتری روی کفی دارد و در فصل های گرم مورد استفاده قرار می گیرد. این صندل های برای هر دو پای چپ و راست یکسان ساخته می شدند و با بند های صندل چرمی دور مچ  پا بسته می شدند. و در اینجا ظاهراً باید گفتمان کوچکی در روایت خود داشته باشیم زیرا از این نقطه به بعد در تاریخ کفش، تمایز ظاهر شد، جایی که وضعیت اجتماعی-اقتصادی به یک عامل تعیین کننده تبدیل شد. افراد ثروتمند همیشه به دنبال متمایز شدن از میان جمعیت بوده اند تا نشان دهند که به طبقه بالاتری تعلق دارند، بنابراین لباس و کفش یکی از ابزارهای این ابراز وجود بود. بنابراین مصریان ثروتمند باستان اولین کسانی بودند که بند های چرمی را با الگوهای مختلف، سنگ های نیمه قیمتی و قیمتی تزئین می کردند.

در روم باستان، کفش کارکردی عملی و اجتماعی داشت و هر طبقه اجتماعی از نوع کفشی استفاده می‌کرد که کاملاً مطابق با موقعیت اجتماعی آنها بود. هم پاتریسی ها و هم پلبی ها کفش هایی می پوشیدند که فقط کف کفش را می پوشاند و با بند به پا بسته می شد. با این حال، صندل های اشرافی با چهار بند و آنهایی که پلبی ها می پوشیدند با یک بند بسته می شدند. سربازان از نیم بوت و یا همان چکمه‌هایی استفاده می کردند که با میخ‌ هایی که روی کفش تزیین شده بود، در حالی که بازیگران کفش‌های لغزنده از الیاف طناب می‌پوشیدند.

در پادشاهی ایران، کفش‌ها متنوع و با کیفیت بودند. کفش ها از چرم، پشم و چوب ساخته می شدند. مردم ثروتمند شهر خود را به یک جفت کفش محدود نمی کردند، بنابراین علاوه بر صندل و نیم بوت، چکمه و کفش نیز می پوشیدند. جایی که برای اولین بار کفش های پاشنه بلند با شیشه های عطری که در کف پا قرار داده شده بود ساخته شد.

------------------------------------------------------------------------------------------ 

مدل کفش ها در اروپای قرون وسطی

هم لباس و هم کفش در اروپای قرون وسطی به طرز باورنکردنی پرمدعا بودند و پیشرفت فراوانی کرده بود. کفش های باز در میان طبقه بالا قابل قبول نبود، بنابراین اشراف کفش های بسته با پنجه های بلند و رو به بالا را انتخاب کردند. مطابق با مد آن زمان، یک زنگ اغلب به بالای یک کفش وصل می شد. در قرن چهاردهم از طول نوک کفش برای تعیین موقعیت اجتماعی افراد استفاده می شد. کفش دوک می تواند 3 سانتی متر بلندتر از پای او باشد، کفش بارون می تواند 2 سانتی متر از پای او بلندتر باشد، در حالی که کفش درباری می تواند فقط 1.5 سانتی متر از پای او بلندتر باشد. البته راه رفتن با چنین کفشی چالش برانگیز بود، بنابراین جلوی کفش به جلو می پیچید یا با بند روی مچ پا محکم می شد. قرن پانزدهم زمانی که کفش های جلو پهن جایگزین کفش های نوک تیز شد، آرامش واقعی را به پای اروپایی ها آورد. کفش‌های قرن شانزدهمی بسیار زیبا بودند، با پاشنه‌های نسبتاً بلندی که با چرم پوشانده شده بود و میل بلند تا وسط ران را پوشانده بود. این چکمه ها برای سوارکاری و شکار، سرگرمی های اصلی طبقات بالای اروپا ایده آل بودند. اولین زنی که کفش پاشنه بلند پوشید کاترین دی مدیچی (1519-1589) بود که تنها 1.50 سانتی متر پاشنه داشت و زیبایی خاصی نداشت. او نگران بود که شوهرش، پادشاه فرانسه، ترجیح می‌دهد با محبوبش وقت بگذراند تا او. به خصوص با توجه به این که ازدواج آنها بر اساس دلایل کاملاً عملی بود تا عشق رمانتیک. کاترین دو مدیچی با کفش‌های پاشنه بلند «اختراع‌شده» خود برای همسرش و مردم فرانسه احساس زیبایی می‌کرد.

از آنجایی که سنت‌ها زنان را اکیداً منع می‌کردند که حتی جلوی کفش‌های خود را در انظار عمومی نشان دهند، مدهای کفش در قرون وسطی توسط مردان دیکته می‌شد که به زیبایی کفش‌های پاشنه قرمز می‌پوشیدند. این نوع کفش ها اولین بار توسط لویی چهاردهم، پادشاه فرانسه پوشیده شد، که طبق افسانه، به طور تصادفی پا در گودال خون گاو نر گذاشت و در نتیجه روند جدیدی از مد را ایجاد کرد. منابع دیگر می گویند که او کفش های پاشنه قرمز را برای مراسم تحلیف خود ساخته است. کفش های پاشنه قرمز به هر نحوی جزء جدایی ناپذیر طبقه اشراف شدند.

شکوه کفش های زنانه بین پایان قرن هفدهم و آغاز قرن هجدهم با تغییر در مد لباس و کوتاه شدن قابل توجه دامن ها آغاز شد. سپس کفش‌های چرمی خشن به سرعت با کفش‌های ظریف و سبک از مخمل، براده و ابریشم با پاشنه‌های الهام‌گرفته از مد مردانه جایگزین شدند. با کوتاه شدن طول دامن، پاشنه کفش بلندتر شد. خانم ها اجازه داشتند کفش های ظریف و تزئین شده خود را به رخ بکشند، که با لذت انجام دادند. دوران باروک و روکوکو به خاطر توپ‌های عالی‌شان معروف بودند و بر مد کفش‌ها تأثیر گذاشتند. کفش‌ها با روبان‌ها، نوارها و مهره‌ها، با رنگ‌های قرمز، آبی و زرد غالب‌تر تزئین می‌شدند. اتفاقاً، مجموعه کفش های ماری آنتوانت، ملکه فرانسه (1755-1793)، بزرگترین مجموعه در ورسای نبود. چارلز X، برادر کوچکتر پادشاه لوئیس شانزدهم و کنت آرتوآ، سالانه 365 جفت کفش جدید سفارش می‌داد. این به دلیل تمایل به لباس پوشیدن و این واقعیت بود که در دربار سلطنتی همیشه خاک زیر پا بود، بنابراین پوشیدن یک جفت کفش جدید آسان تر از تمیز کردن یک جفت کفش ابریشمی کثیف بود. البته اروپایی های معمولی قرن هفدهم و هجدهم به توپ یا کفش های تزئین شده با روبان اهمیتی نمی دادند. زندگی روزمره و کارهای روزمره آنها روندهای دیگری را دیکته می کرد، بنابراین بسیاری از آنها پاپوش های چوبی ساده می پوشیدند.

------------------------------------------------------------------------------------------ 

کفش های عصر روشنگری 

عصرِ روشنگری یا عصرِ روشن‌اندیشی جنبشی فکری و فلسفی در تاریخ فلسفه غرب بود که از میانه‌های سدهٔ هفدهم ابتدا در انگلستان و سپس در فرانسه، آغاز شد و تا پایان سدهٔ هجدهم ادامه داشت. این جنبش انقلاب‌های عظیمی را در دانش و فلسفه به وجود آورد که در نهایت باعث از میان‌رفتن کامل جهان‌بینی قرون وسطایی شد. 

عصر روشنگری همچنین بر مد کفش تأثیر گذاشت. کفش های چرمی راحت و کاربردی جایگزین کفش های ابریشمی فانتزی شدند. چکمه ها و نیم چکمه هایی با شکل ارگونومیک و راحت بسته شده بر کفش های مردانه و زنانه غالب شدند. شیک ترین کفش های آن دوره چکمه های سفت، خزدار و پاشنه گشاد بودند. انقلاب صنعتی تولید کفش را پشت سر نگذاشت. در سال 1883، یک دستگاه کفش‌سازی که توسط یان ارنست ماتزلیگر آمریکایی ثبت شده بود، می‌توانست روزانه حدود 700 جفت کفش تولید کند که ده برابر بیشتر از یک کفش‌ساز ماهر بود.

------------------------------------------------------------------------------------------ 

قرن بیستم و پیشرفتی در تکامل کفش

اوایل قرن بیستم زمان تغییرات اساسی، هم برای جامعه و هم برای کفش بود. تغییر اساسی در سبک لباس، روندهای جدید کفش را دیکته کرد. در حالی که کفش‌های مردانه و زنانه راحت‌تر شدند، با تمایز واضح بین مدل‌های اسپرت و غیررسمی، روند کفش‌های مجلسی زنانه مسیری کاملاً متفاوت پیدا کرد. آزمایش های جسورانه ای در مورد شکل و ارتفاع پاشنه وجود داشت، اغلب تا حد افراط، بدون ذکر راحتی چنین مدل هایی. پس از جنگ جهانی دوم، کمبود مواد خام برای کفش، طراحان را بر آن داشت تا به دنبال راه‌حل‌هایی با مواد ارزان‌تر از چرم باشند: نمد، کتان، لاستیک، و این منجر به انقلابی در صنعت کفش شد. پس از آن، روند کفش های زنانه حداقل هر دهه تغییر کرد، با روندهای متفاوت در مدل ها، مواد، شکل پاشنه ها و قد. مد کفش مردانه برای مدت طولانی تحت تأثیر تغییرات سریع مد قرار نگرفت و بنابراین کمدهای مردانه بیشتر تحت سلطه کفش های آکسفورد و کشویی قرار داشت.

امروزه برای هر موقعیتی کفشی وجود دارد که متناسب با روحیه و توانایی هر فرد باشد. تولیدکنندگان کفش با استفاده از آخرین فناوری و آزمایش در آزمایشگاه با دانشمندان، تلاش صادقانه ای برای ایجاد تعادل در راحتی و زیبایی شناسی انجام می دهند.

------------------------------------------------------------------------------------------ 

آمار و ارقام عجیب در صنعت تولید کفش

بازار جهانی کفش یک صنعت چند میلیارد دلاری است. سالانه بین 14.5 تا 19 میلیون جفت کفش در سراسر جهان خریداری می شود. به طور متوسط، هر فرد روی کره زمین تا دو جفت کفش در سال می خرد. ایالات متحده بیشترین تعداد خرید کفش در سال را دارد - بیش از هفت جفت برای هر آمریکایی. آسیایی ها و روس ها سالانه حدود یک جفت کفش نو می خرند. در اتحادیه اروپا، خانواده های آلمانی و ایتالیایی بیشترین پول را برای کفش و پوشاک خرج می کنند.

------------------------------------------------------------------------------------------ 

در چه کشور هایی بیشترین کفش ها تولید می شود؟

بیشتر کفش ها در چین، هند و ویتنام تولید می شوند. در همین حال، ایتالیا می تواند عنوان قطب اروپایی تولید کفش را به خود اختصاص دهد. به عنوان مثال، در سال 2020، صادرات کفش ایتالیا نزدیک به 200 میلیون جفت کفش بوده است و این صنعت بیش از 74000 نفر را در سال 2020 مشغول به کار کرده است. تخمین زده می شود که حدود 4000 شرکت تولید کفش در ایتالیا وجود دارد. در بسیاری از موارد لباس هم می سازند، اما بسیاری از برندها فقط به خاطر کفش هایشان شناخته می شوند.

------------------------------------------------------------------------------------------ 

منابع:

dolitashoes

xeroshoes